Iedereen heeft twee ogen, niemand ziet hetzelfde.
Dat klinkt raar.
Stel je voor: een huis. Groot, puntdak, aan de voorkant ramen en de voordeur.
Heb je een beeld in gedachte?
Mensen die van tuinieren en bloemen houden, kijken misschien als eerste naar de tuin: hoe groot is deze, hoe is deze aangelegd, welke planten en bloemen staan er, staat er onkruid en hoe is de tuin onderhouden?
Mensen die van architectuur houden, kijken misschien naar het ontwerp van het huis. Welke materialen, gevelbekleding, dakbedekking enzovoort.
De tuinier en de architect kijken beiden naar hetzelfde huis.
Maar, als je elk vraagt wat ze hebben gezien, is in het verhaal van de architect de beschrijving van de tuin waarschijnlijk zeer beperkt of niet aanwezig.
De tuinier zal een kleurrijke beschrijving van de tuin geven maar de beschrijving van het huis zal beperkt zijn en er is in deze beschrijving geen aandacht voor de kunde van de architect.
Dit voorbeeld geeft aan wat een deel van de taak van de mediator is.
We vragen beide partijen hun verhaal te vertellen. We horen hoe kleurrijk de tuin is, hoe lekker het ruikt, hoeveel zorg en planning erin gegaan is en hoeveel onderhoud het kost.
Daarna horen we hoe mooi het huis ontworpen is, de vakkennis van de architect, wat een strakke lijnen, mooie materialen en hoe duurzaam het huis is.
Het mooie is: beide verhalen zijn waar.
We zorgen dat beide partijen hetzelfde plaatje zien. De architect kan waarschijnlijk begrip opbrengen dat de tuinier als eerste naar de tuin kijkt en niet weet hoeveel kennis de architect moet hebben om het huis te ontwerpen. Omgekeerd kan de tuinier, na de uitleg van de architect, begrip hebben voor de zienswijze van deze architect en begrijpt waarom de tuin niet de meeste aandacht krijgt.
Dit begrip voor elkaars zienswijze is een goede basis om mee verder te gaan in een gesprek.